Humor op mijn levenspad
Toegegeven, het is vrij subjectief. Wat ik leuk vind, vinden vele anderen in de meeste gevallen niet leuk. Mijn lol is vergroeid met cabaret en humoriconen als Freek de Jonge en Koot en Bie. Al sinds mijn twaalfde zijn dit mijn alltime heroes. Waarschijnlijk in 1985 was ik in zoldertheater De Teerstoof in Schiedam met zo’n 50 mensen getuige van het debuut van Hans Liberg, alleen aan de piano. Voor de mensen die hem nu leuk vinden: toen was ie nog 10x leuker! Terwijl hij eigenlijk een volmakertje van mijn cabaretabonnement was. In diezelfde tijd waren wij de klos bij Youp in Schiedam, omdat we te laat waren binnengekomen en mijn baas en vriend Leo een geruite broek aan had … De Nieuwe Snaar, Bert Visscher, Waardenburg en de Jong en vele anderen, ik heb ze mogen zien en horen. In 1980 lachte ik werkelijk als enige tijdens De Komiek in het Casino in Den Bosch. Jaren later, tijdens zijn afscheid in het Circustheater in Scheveningen was ik de enige die niet lachte toen Freek zichzelf totaal afbrandde. Tja, leg dat maar eens uit. Theo Maassen en Hans Teeuwen sluiten met groot gemak aan. Mengvoerders United, Nostradamus en Radio Bergeijk hebben al lang de duif, het struikgewas en Sinterklaas van Toon Hermans uit mijn geheugen en voorkeuren verdrongen. Humor verkeert dus. Prima toch? Prachtig, al die herinneringen aan hoge kwaliteitshumor. Het consumeren van humor vormt je en ontwikkelt jouw gevoel voor humor. Humor houdt je ook scherp en alert en levert vaak prachtige metaforen voor lastige vraagstukken.
De grote middenmoot wordt gevormd door mannen als Javier Guzman, Lebbis, Youp van het Hek, Jan Jaap van de Wal en Wim Helsen. Gaat cabaret en vrouwzijn eigenlijk wel samen? Hassans Angels was echt leuk en de meiden van TorenC zijn Absolutely Fabulous. En dan houdt snel het op met humorreferenties uit mijn parate kennis. Met de continu seksistisch-lesbische verwijzingen van Sarah Kroos heb ik niks en bij Brigitte Kaandorp dwalen mijn gedachten toch snel af naar Bert Visscher. Nee, het is wat mij betreft geen vetpot in meidenhumor. Intelligent moet het toch wel zijn, anders haak ik af. Vele bezoekers willen waar voor hun geld als ze naar het theater gaan. Ik zal lachen, want ik heb betaald voor een avondje humor. Ook als het niet echt leuk is. Jammer, een beetje kritisch mag je altijd blijven. Ik lach ook niet altijd om Freek. Hoeft toch ook niet? Ondanks uitglijers en misstappen blijft ie mijn humoridool tot mijn dood. Ik ben wat dat betreft net zo monogaam als Freek zelf 🙂 Noem het liefde.
Draadstaal kan en mag ondanks enkele prachttypetjes nog immer niet in de schaduw staan van Koot en Bie. Ik kan het weten, want ik kan het vergelijken. Fred en Ria, de snackbar, de man op de straat. Het zit er wel in, maar komt er niet altijd uit. Echte onsterfelijkheid is voorbehouden aan typetjes als Dirk (“Pilsje, van Kooten?”), professor-doctor Akkermans (overigens een tijdje geleden zeer treffend en humorvol geïmiteerd door Europarlementariër Timmermans rond de media-aandacht rond JPB als president van Europa), Oost-Europa deskundige doctor Klavan, clochard Walter de Rochebrunne, ex-leraar Duits Otto den Beste of de zusjes Jet en Koosje Veenendaal. Ach, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar het dreigt uit te draaien op pure nostalgie. Ook de TV staat er bol van. Altijd weer/nog zijn er leuke herhalingen van toppers als The Young Ones, Blackadder, Fawlty Towers en Absolutely Fabulous. Hoewel ik neig te zeggen dat het vroeger (pre 2000) allemaal wat leuker was is die hang naar het verleden niet geheel terecht. Zo nu en dan worden ook nu nog juweeltjes afgeleverd, zoals The Office en Green Wing en meer recentelijk Little Britain en Toren C. De ontelbare standup loltrappers die onsamenhangende grapjes ten koste van het publiek maken zijn not my cup of tea, positieve uitzonderingen ( Eddy Izzard, David Brent) daargelaten.
De oppervlakkigheid overheerst, nu en vroeger. De bulderlach bij leedvermaak, de dialectische ridiculisering van bevolkingsgroepen en de poep-en-scheet grappen. Het is gewoon niet aan mij besteed. Mijn voorkeur in humor gaat uit naar de vertaling van scherpe waarnemingen in de werkelijkheid. Hoe? Dat maakt niet uit. Humor moet altijd tot nadenken stemmen. Humor is leuk, verfrist en stimuleert de geest. Humor is noodzakelijk, net als eten en drinken. Allesbehalve compleet en zonder diepgravende interne research zet ik met deze blog ook een beeld neer van mijzelf. Humor bepaalt namelijk ook mede wie je bent.