Proclamation

Ook mijn voetbalgekte heeft zo zijn grenzen. Inmiddels is toch wel bewezen dat een voetbalclub als bedrijf een grote farce is. Op de beurs is het al helemaal lachen. Met bakken gaat het geld eruit, met name in de vorm van gigantische salarissen, transfer- en afkoopsommen, en moet het brakke bolwerk met aalmoezen van de arme, maar ook onnozele voetbalsupporter overeind worden gehouden.

Nederland wordt simpelweg te klein voor grote voetbaldromen. Als de FIFA en UEFA geen maatregelen nemen (paal en perk stellen aan een wereldwijde geldverslinding!) gaan we op weg naar een voetbalbananenrepubliek. Als ik het even beperk tot mijn eigen omgeving: in de stad van mijn club Feyenoord zijn megalomane plannen voor een nieuw stadion. In mijn eigen woonplaats willen een aantal partijen een nieuw stadion voor Helmond Sport. Een club met ongeveer net zoveel toeschouwers als in de Hoofdklasse en bovenmodale salarissen voor ver beneden modaal opererende voetballers.  De TV wil mij dwingen tot een abonnement op Eredivisie Live, terwijl ik er onderhand geld op toe wil krijgen om naar een zoveelste wedstrijd van netto 20 minuten voetbal te móeten kijken.

Kom op, zeg. Voetbalorganisaties dienen hun eigen broek op te houden en al helemaal niet de (lokale) maatschappij in hun val meenemen. Het houdt gewoon ergens op. Je hoeft geen econoom te zijn – maar wel de sportieve oogkleppen willen afleggen – om te zien dat dit nergens toe leidt. Van mij mogen we terug naar het amateurveld, met betrokken spelers die vol vuur hun kleuren verdedigen en toeschouwers die in de euforie niet voelen dat de voeten bevriezen. Het hart moet weer worden verwarmd door waar het allemaal om ging: het balletje met vuur rondspelen.