Proclamation

Toegegeven, het is vrij subjectief. Wat ik leuk vind, vinden vele anderen in de meeste gevallen niet leuk. Mijn lol is vergroeid met cabaret en humoriconen als Freek de Jonge en Koot en Bie. Al sinds mijn twaalfde zijn dit mijn alltime heroes. Waarschijnlijk in 1985 was ik in zoldertheater De Teerstoof in Schiedam met zo’n 50 mensen getuige van het debuut van Hans Liberg, alleen aan de piano. Voor de mensen die hem nu leuk vinden: toen was ie nog 10x leuker! Terwijl hij eigenlijk een volmakertje van mijn cabaretabonnement was. In diezelfde tijd waren wij de klos bij Youp in Schiedam,  omdat we te laat waren binnengekomen en mijn baas en vriend Leo een geruite broek aan had …  De Nieuwe Snaar, Bert Visscher, Waardenburg en de Jong en vele anderen, ik heb ze mogen zien en horen. In 1980 lachte ik werkelijk als enige tijdens De Komiek in het Casino in Den Bosch. Jaren later, tijdens zijn afscheid in het Circustheater in Scheveningen was ik de enige die niet lachte toen Freek zichzelf totaal afbrandde. Tja, leg dat maar eens uit. Theo Maassen en Hans Teeuwen sluiten met groot gemak aan. Mengvoerders United, Nostradamus en Radio Bergeijk hebben al lang de duif, het struikgewas en Sinterklaas van Toon Hermans uit mijn geheugen en voorkeuren verdrongen. Humor verkeert dus. Prima toch? Prachtig, al die herinneringen aan hoge kwaliteitshumor. Het consumeren van humor vormt je en ontwikkelt jouw gevoel voor humor. Humor houdt je ook scherp en alert en levert vaak prachtige metaforen voor lastige vraagstukken.

De grote middenmoot wordt gevormd door mannen als Javier Guzman, Lebbis, Youp van het Hek, Jan Jaap van de Wal en Wim Helsen. Gaat cabaret en vrouwzijn eigenlijk wel samen? Hassans Angels was echt leuk en de meiden van TorenC zijn Absolutely Fabulous. En dan houdt snel het op met humorreferenties uit mijn parate kennis. Met de continu seksistisch-lesbische verwijzingen van Sarah Kroos heb ik niks en bij Brigitte Kaandorp dwalen mijn gedachten toch snel af naar Bert Visscher. Nee, het is wat mij betreft geen vetpot in meidenhumor. Intelligent moet het toch wel zijn, anders haak ik af. Vele bezoekers willen waar voor hun geld als ze naar het theater gaan. Ik zal lachen, want ik heb betaald voor een avondje humor. Ook als het niet echt leuk is. Jammer, een beetje kritisch mag je altijd blijven. Ik lach ook niet altijd om Freek. Hoeft toch ook niet? Ondanks uitglijers en misstappen blijft ie mijn humoridool tot mijn dood. Ik ben wat dat betreft net zo monogaam als Freek zelf 🙂 Noem het liefde.

Draadstaal kan en mag ondanks enkele prachttypetjes nog immer niet in de schaduw staan van Koot en Bie. Ik kan het weten, want ik kan het vergelijken. Fred en Ria, de snackbar, de man op de straat. Het zit er wel in, maar komt er niet altijd uit. Echte onsterfelijkheid is voorbehouden aan typetjes als Dirk (“Pilsje, van Kooten?”), professor-doctor Akkermans (overigens een tijdje geleden zeer treffend en humorvol geïmiteerd door Europarlementariër Timmermans rond de media-aandacht rond JPB als president van Europa), Oost-Europa deskundige doctor Klavan, clochard Walter de Rochebrunne, ex-leraar Duits Otto den Beste of de zusjes Jet en Koosje Veenendaal. Ach, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar het dreigt uit te draaien op pure nostalgie. Ook de TV staat er bol van. Altijd weer/nog zijn er leuke herhalingen van toppers als The Young Ones, Blackadder, Fawlty Towers en Absolutely Fabulous. Hoewel ik neig te zeggen dat het vroeger (pre 2000) allemaal wat leuker was is die hang naar het verleden niet geheel terecht. Zo nu en dan worden ook nu nog juweeltjes afgeleverd, zoals The Office en Green Wing en meer recentelijk Little Britain en Toren C. De ontelbare standup loltrappers die onsamenhangende grapjes ten koste van het publiek maken zijn not my cup of tea, positieve uitzonderingen ( Eddy Izzard, David Brent) daargelaten.

De oppervlakkigheid overheerst, nu en vroeger. De bulderlach bij leedvermaak, de dialectische ridiculisering van bevolkingsgroepen en de poep-en-scheet grappen. Het is gewoon niet aan mij besteed. Mijn voorkeur in humor gaat uit naar de vertaling van scherpe waarnemingen in de werkelijkheid. Hoe? Dat maakt niet uit. Humor moet altijd tot nadenken stemmen. Humor is leuk, verfrist en stimuleert de geest. Humor is noodzakelijk, net als eten en drinken. Allesbehalve compleet en zonder diepgravende interne research zet ik met deze blog ook een beeld neer van mijzelf. Humor bepaalt namelijk ook mede wie je bent.

Ja hoor, daar was weer zo’n signaal. Er begint zich een Verkade-effect af te teken. De media kijken naar zichzelf en herhalen zich oneindig zonder enige zelfcorrectie. Als Emile Roemer, de nieuwe lijsttrekker van de SP er fijntjes op wijst dat in de media op slinkse wijze foto’s worden gebruikt om een bepaald beeld neer te zetten, reageert Jeroen Pauw smalend en verontwaardigd. Nee, de media hebben het weer gedaan, boehoe.

Maar natuurlijk hebben de media het gedaan! Zoals al jarenlang het geval is. En gek genoeg gaat de VARA hier voorop. Bedenk bij deze stelling dat ik stevig verankerde linkse roots heb. De media en een groot deel van het journaille zijn helemaal niet links, ze doen net alsof. Zoiets heet salon-socialisme. Als advocaat van de duivel  zit ik met smacht te wachten op Powned en andere rechtse media-initatieven. Het schudt hopelijk de zaak een beetje op en wakker. Overigens geldt iets vergelijkbaars in de politiek. Zolang de gevestigde orde geen antwoorden kan formuleren zal Wilders alleen maar groeien. Zowel een teken van zwakte als het bewijs dat de media zijn afgedaald tot emotie- en onderbuik TV. De woorden integratie, veiligheid en islam komen me de strot uit. Kan het nog ergens over gaan? Waar zijn visionairs, leiders, onderzoeksjournalisten en al dan niet parlementaire onderzoekscommissies als je ze nodig hebt?

P&W is inmiddels een gotspe en een parodie van zichzelf geworden. Samen met Paul de Leeuw – in al zijn creativiteit verveelt hij ons nu met de 143e variant op zijn wensenshow – en Matthijs van Nieuwskerk – die in DWDD steeds minder nuances en steeds meer die typische Hilversumse navelstaarderij aan de dag legt – zijn zij de grootverdieners van de publieke omroep. Vooral de rode haan kraait een hypocriet geluid.

Clairie Polak moet weg en zij mogen blijven. Het is niet eerlijk, oh nee.

Het kan echt wel, de voorbeelden zijn er ook. Kijk eens naar de mediamagnaten Derk Sauer en Harry de Winter. Zeer succesvolle zakenmannen met een links hart. Ik beperk me voor het gemak tot nationaal bekende personen, maar Nederland kent er uiteraard wel meer. Ook ik reken mij tot deze groep, alhoewel ik de schaalgrootte van eerder genoemden nog niet heb bereikt. Principes hebben mag blijkbaar niet (meer) en betekent dat hoon en onbegrip je ten deel vallen. Ondernemen en VVD is toch één? Nee dus, een liberaal gedachtengoed betekent niet per definitie dat je dixieland muziek en een ingedroogde, narcistische onbekommerdheid ambieert. Een combi van gezond, zakelijk verstand en initiatief staat een sociaal betrokken leven echt niet in de weg. Integendeel, zou ik bijna willen zeggen.

Heb je niet genoeg verdiend als je 1 miljoen aan belasting moet betalen? Gaat klinkende munt in je zak steken boven investeren in je onderneming en mensen? Het is de mores van de afgelopen twintig jaar. In een bedrijfseconomisch studieverleden heb ik geleerd dat er verschillende bedrijfsdoelstellingen zijn. Er schijnt in de huidige maatschappij en bedrijfscultuur nog maar één doel te bestaan: ikke en de rest kan stikke, ofwel winstmaximalisatie voor een geminimaliseerd circuit. Het kan echt wel en moet anders, maar je moet het natuurlijk wel willen.

Zo zie je maar. Bol van inhoudelijk vermogen en gezegend met een enorme toewijding ben je de klos als de media je niet zien zitten. Het aftreden van Agnes Kant is aan twee zaken te wijten. De media hebben een eigen agenda en eisen van iedereen een onvoorwaardelijke overgave aan het format van oppervlakkige mediacratie, waarin de verpakking telt. Anderzijds is ze zelf niet in staat gebleken zich aan te passen. Jammer, en een waarschuwing voor een ieder die boven het maaiveld wil uitkomen.

Kijk, en nu begeef ik me op gevaarlijk terrein, uiteindelijk heeft Agnes het nog overleefd. In het begin van dit millennium leidde afwijzing, eenzijdige en ongenuanceerde belichting van de media tot het einde van Pim Fortuyn. Ook in deze kwestie hadden de media – uiteraard de altijd aanwezige uitzonderingen (waar slechts een kleine minderheid in Nederland naar kijkt en luistert)  daargelaten – boter op hun hoofd en voelden zich totaal nergens verantwoordelijk voor. Wel werden onmiddellijk andere zondebokken gezocht, waarvan onder andere een Ad Melkert de dupe werd. Ook weer een man van inhoud en een slechte verpakking. En dan maar quasi verbaasd spelen als de kwaliteit afneemt.

Nou, we weten het nu. Mijn eigen gemeente Helmond bleef bij de gemeenteraadsverkiezingen van gisteren steken op een opkomst van 44,7% en landelijk lag dit op 53,3%. Dat betekent dat de helft van Nederland zijn of haar mond dient te houden ten aanzien van de gemeentelijke politiek. ’s Kijken wat 9 juni a.s. oplevert. Ik stel alle niet-stemmers voor om op vakantie te gaan naar Irak, Afghanistan of elk ander willekeurig land, waar stemrecht niet zo vanzelfsprekend is.